Valoración de Ventura da súa saída ao IES Rafael Puga Ramón:
“De entrada e como non podía ser doutra
maneira, o encontrarme en medio dos
rapaces de entre 16 e 17 anos non é cousa doada, máis aínda despois de tantos
anos sen ter ningunha clase de relación con xentes fóra do recinto no que un
leva sete anos subsistindo.
A primeira impresión choca fondo, moi
fondo e non sabe un nin como nin o que dicir. É unha sensación case de vergoña,
apoucado e incluso podería dicir que vante mirar coma un bicho raro. Sen case
darme de conta e fixándome só nas caras, mellor dito fasquías, que se lle ían
quedando cando escoitaban e vían o video como é o interior dun centro
penitenciario, o son das portas cando se van pechando detrás dun, ese son seco,
brutal que un non sabe cando voltará a soar para abrirlle as portas á
liberdade, tiñaos nun silencio atronador. Foi entón cando notei a implicación
deses rapaces e o interés ao que estaban vendo e escoitando e foi iso o que me
encheu de valor e coraxe para dar o meu testemuño do que é a vida no cárcere.
Con máis ou menos soltura funme abrindo
paso entre quen me escoitaba cou un interés palpable e tanto o meu compañeiro,
profesores e eu mesmo nos encontrábamos como peixe na auga ante tanta atención.
Chegada a hora das preguntas e tras un
intre de silencio no que el só o falaba todo, eses rapaces fixeron gala do seu
interés con soltura e incluso cun “desparpajo” propio da idade. Doume a
impresión de coñecelos de antes e a cousa ía sobre rodas. Esa implicación, o
interés, as bocas abertas de asombro daban boa conta de que a mensaxe que lles
levábamos caloulles fondo, os ollos como cuncas e a inquietude que eu lles
notei foi unha sensación moi gratificante, positiva e chea de estímulos como
para que non rematara a charla. Xa rematada dita charla, seguían facendo
preguntas e querendo saber máis sobre todo dese nefasto mundo que é o das
drogas; sobre o significado da familia todos eses anos; de cómo e porqué
suceden as cousas e os erros que poden levar a calquera a acabar cos ósos nun
lugar coma ese, desas pequenas pautas de comportamento ás que non lle demos
importancia e supuxeron ser o fío condutor a tan indeseado final.
Para rematar direivos que agradezo todo o
esforzó feito por todas aquela persoas que fixeron posible tan gratificante
saída; e con que tan só coas nosas verbas, presenza e testemuño poidésemos
lograr que un só deses rapaces non caia no cárcere dámonos por máis que
satisfeitos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario