Cando un vai dar testemuña
do que é a vida en prisión a un colexio, non sabe o que se vai
atopar. Nada máis entrar na sala e vela ateigada de rapaces e algún
que outro mestre, fíxoseme un nó na gorxa. Non obstante, e logo de
ver o video e da axuda da presentación por parte da nosa mestra
(Chus e do director Xosé Antonio) o camino parecíame máis
despexado.
Comecei por darlles uns
bons consellos e poñerlles claro que calquer erro, por
insignificante que nos pareza, pódenos levar a acabar a acabar cos
nosos ósos entre reixas. Dei aglún que outro exemplo que coñezo e
vivín en carne propia. As experiencias vividas no cárcere, o
sufrimento por parte da familia, a pérdida da autoestima, traballo e
sobor todo a liberdade fan mella en cada un de nós que vivivmos
nesta situación.
Nas miradas dos rapaces
notábase que a mensaxe íalles chegando; ollos sorprendidos, caras
de asombro e inquedanza latente. Foron o que me dou ás para seguir
coa charla.
Logo foi o turno do meu
compañeiro que co seu saber continuou polos mesmos derroteiros.
Chegada a hora das
preguntas, sorprendeume ver que había que traía no seu caderno unha
longa lista de preguntas que nos facer.
Pero, desde logo, a
que máis me chegou a alma foi cando me preguntaron:
Vós tedes soños???
Por un intre quedei mudo.
Que dicir e como o dicir??? A resposta parecería sinxela se non fose
pola situación na que me toca vivir. Todos temos soños, metas,
ilusións, plans de futuro. Pero ás veces iso parécenos unha
utopía, algo casi inalcanzable, moi lonxano, e o que é dicir, eses
soños vólvense pesadelos.
O temo é algo que aquí
temos dabondo, e ás veces fáisenos eterno, infinito e non dá
pasado. Se agora miro cara atrás pasoume voando, pero se miro para
adiante, fáiseme moi longo e lonxano.
Todo depende de cómo un o
mire e como o pensé. Foron tantas, de tal riqueza as preguntas que
somos nós quen damos as grazas a eses rapaces polas súas preguntas
xa que, con elas, podemos facer un examen de conciencia, e desa
maneira aportar coa nosa experiencia cales son os camiños que un
debe tomar para non caer na prisión, ou no noso caso, non volver a
elas.
GRAZAS Á DIRECCIÓN DO
IES MANUEL GARCÍA BARROS, e aos seus alumnos e a todos aqueles que
fixeron posible tan fructífera e positiva saída.
No hay comentarios:
Publicar un comentario